Türk milletinin kavramı, Mustafa Kemal Atatürk tarafından hayata geçirilmiş olup, ulusal kimliğin temel ilkeleri, Türk devletinin bölünmezliği, tek bir millet ve sınırlarının kalıcılığıdır. Türk millet-devletinin siyasi birliği, bu birleşik kimliği yansıtıyordu. Atatürk'e göre, bir milletin birleşmesi büyük ölçüde ortak ahlaki değerlere ve ortak hedeflere bağlıdır. Bir milletin uyumunun ortak bir siyasi varlık, dil, toprak, soy, tarihi bağlantılar ve ahlaki değerler temelinde olduğunu vurgulamıştır. Vatandaşlık, halk arasında bir bağlayıcı unsur haline gelmiştir.

              1920'lerde Macaristan'da, Türk milliyetçiliğine, özellikle yeni ulusal sembollere, Macar-Türk paralelliklerine ve Türk revizyonist çabalarının arkasındaki nedenlere büyük ilgi vardı. İlk kez Türk tarihinde milliyetçilik, toparlanmanın kilit gücü olarak hizmet ediyordu. Lozan Antlaşması'ndan sonra Türkiye'nin kurtuluşu, milliyetçiliğin, yabancı baskılar ve eğilimler karşısında tek karşı denge olarak ortaya çıkan muazzam gücünü göstermiştir.

              Macar milliyetçileri, Atatürk'ün politikalarında doğrulama buldular ve onun ulusal güçlerin birleşmesi ve örgütlenmesi konusundaki savunmasını kendi milliyetçi emelleri için bir model olarak yorumladılar. Bu bazen Atatürkçülüğe yabancı düşmanlığını dahil etmek şeklinde yanlış yorumlandı. Macar algısına göre, "Türkiye nasıl devletini ve toplumsal yaşamını iç düşmanlardan ve parazitlerden temizlediyse, biz de ulusal güçlerin etkinliğini artırmak için iç parazitizmi ortadan kaldırmayı amaçlıyoruz." Atatürk, Lozan'daki zaferiyle bir milletin imajını savunmadan eşit bir müzakereciye nasıl dönüştürebileceğini göstererek Macar devlet adamları için bir rol model haline geldi. Onun sarsılmaz ısrarı ve başarılı revizyonist duruşu, Macar basınında sürekli övüldü ve onun diplomatik başarıları, Macar revizyonizmi için bir ilham kaynağı oldu.

The concept of the Turkish nation was actualized by Mustafa Kemal Atatürk, with the core principles of national identity being the indivisibility of the Turkish state, a unified nation, and the permanence of its borders. The political unity of the Turkish nation-state reflected this unified identity. According to Atatürk, the unification of a nation relies heavily on shared morals and common aspirations. He emphasized that a nation's coherence is based on a common political existence, language, territory, ancestry, historical connections, and moral values. Citizenship thus became a binding force among the people. In Hungary during the 1920s, there was significant interest in Turkish nationalism, particularly in the new national symbols, Hungarian-Turkish parallels, and the reasons behind the success of Turkish revisionist efforts. It was observed that, for the first time in Turkish history, nationalism served as a pivotal force for recovery. The liberation of Turkey following the Treaty of Lausanne demonstrated the immense power of nationalism, which emerged as the sole counterbalance against foreign pressures and tendencies. Hungarian nationalists found validation in Atatürk's policies, interpreting his advocacy for the unification and organization of national forces as a model for their own nationalist ambitions. This was sometimes misinterpreted to include xenophobia within Atatürkism. The Hungarian perception was that, "Just as Turkey has cleansed its state and social life of internal aliens and parasites, we seek to enhance the effectiveness of national forces by eliminating internal parasitism." Atatürk became a role model for Hungarian statesmen, demonstrating through his victory at Lausanne how to transform a nation's image from that of a defendant to an equal negotiator. His unwavering persistence and successful revisionist stance were consistently praised in the Hungarian press, and his diplomatic achievements served as a source of inspiration for Hungarian revisionism.